- denego
- dē-nĕgo, āvi, ātum, 1, v. a.I.To deny a thing, to say it is not so (very rare):II.
datum denegant, quod datum est,
Plaut. Men. 4, 2, 12:objecta,
Tac. A. 15, 57.—Far more freq. and class. (cf., on the contrary, abnego).—To reject, refuse, deny a request, entreaty, etc. (for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, recuso, abnuo, renuo, detrecto).(α).With acc.:(β).si tibi denegem, quod me oras,
Plaut. Trin. 5, 2, 47:cum id quod antea petenti denegasset, ultro polliceretur,
Caes. B. G. 1, 42; cf. id. B. C. 1, 32, 6:auxilia,
Hirt. B. G. 8, 45:praemium dignitatis, quod populus Romanus, cum hujus majoribus semper detulisset, huic denegaret,
Cic. Fl. 1; id. Verr. 2, 5, 14; cf. id. Phil. 11, 8, 19:sperata gaudia Nymphae Denegat,
Ov. M. 4, 369 et saep.;with ellipsis of object: duo rogavi te: ne deneges mihi,
Vulg. Prov. 30, 7.— Poet. of subjects not personal:undas amnis, afflatus ventus,
Ov. Ib. 107 sq.:oratorium ingenium alicui,
Tac. Or. 10.—With inf. or acc. and inf. ( poet. ):(γ).denegavit, se dare granum tritici,
Plaut. Stitch. 4, 1, 52; Ter. And. 1, 5, 6; Prop. 2, 24, 28 (3, 19, 12 M.):dare denegaris,
Ter. Heaut. 3, 1, 78; Hor. Od. 3, 16, 38.—Absol., Ter. And. 1, 1, 131; 4, 1, 6; 9; Cic. Fam. 5, 12, 2; id. Att. 1, 1; Suet. Caes. 1 al.—(δ).With se, to deny one's self, i. e. subject his own will to another's (eccl. Lat.), Vulg. Marc. 8, 34.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.